Grzyby gatunkami. Łysiczka ceglasta. Maślanka ceglasta
Łysiczka ceglasta Hypholoma sublaterinum nazywana była do niedawna maślanką ceglastą. To grzyb niejadalny, ale dość częsty w naszych lasach i według mnie łatwy do rozpoznania po czerwonawym kolorze kapeluszy. Niestety, podobno przez niektórych mylony z opieńkami bo tak jak one obrasta kępkami pieńki. Ja przyznam, że takie pomyłki nieustannie mnie zadziwiają.
I po raz kolejny przypominam podstawową zasadę grzybiarza. Nie zbieramy niczego czego nie jesteśmy pewni na 200%. Jeśli pojawiają się choćby drobne wątpliwości to grzyba zostawiamy w lesie a jeśli zabieramy to tylko w celu identyfikacji a nie jedzenia. Pamiętajcie, że nasze zdrowie i życie jest najważniejsze.
Kapelusz łysiczki ceglastej może mieć do 10 cm średnicy. Najpierw jest półkulisty, potem łukowaty a z wiekiem rozpostarty, płaski, mięsisty. Koloru ceglastego, na szczycie bardziej intensywny a ku brzegom raczej żółtawy. Powierzchnia sucha, gładka, po deszczu lepka. Przy brzegach widoczne białawożółte albo zielonkawożółte, włókniste strzępki, pozostałości po zasnówce blaszek.
Od spodu kapelusza gęste blaszki. Początkowo żółtawe, szarozielonkawe, z wiekiem oliwkowobrązowe, nawet czekoladowe, jaśniejsze na ostrzach.
Trzon łysiczki ceglastej od góry białawy lub jasnożółty, u podstawy rdzawobrązowy, nawet brunatny, na powierzchni włókienkowaty. Czasami widoczna strefa zasnówki w postaci ciemnej, szybko zanikającej smugi. Walcowaty, przeważnie skrzywiony. Początkowo pełny, potem pusty, włóknisty.
Miąższ białożółty, nie zmieniający koloru po uszkodzeniu. Zapach łagodny, słaby.
Maślanka ceglasta jest grzybem niejadalnym. Ma mniej lub bardziej gorzki smak i bliżej nieokreślony zapach.
Maślanki ceglaste wyrastają od maja do listopada w całych koloniach, kępkami. Pojawiają się w lasach liściastych i mieszanych, na pniakach i obumarłych resztkach drzew liściastych. Czasami pozornie bezpośrednio na ściółce. To pospolity, często spotykany gatunek.
źródło :
B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
I po raz kolejny przypominam podstawową zasadę grzybiarza. Nie zbieramy niczego czego nie jesteśmy pewni na 200%. Jeśli pojawiają się choćby drobne wątpliwości to grzyba zostawiamy w lesie a jeśli zabieramy to tylko w celu identyfikacji a nie jedzenia. Pamiętajcie, że nasze zdrowie i życie jest najważniejsze.
Kapelusz łysiczki ceglastej może mieć do 10 cm średnicy. Najpierw jest półkulisty, potem łukowaty a z wiekiem rozpostarty, płaski, mięsisty. Koloru ceglastego, na szczycie bardziej intensywny a ku brzegom raczej żółtawy. Powierzchnia sucha, gładka, po deszczu lepka. Przy brzegach widoczne białawożółte albo zielonkawożółte, włókniste strzępki, pozostałości po zasnówce blaszek.
Od spodu kapelusza gęste blaszki. Początkowo żółtawe, szarozielonkawe, z wiekiem oliwkowobrązowe, nawet czekoladowe, jaśniejsze na ostrzach.
Trzon łysiczki ceglastej od góry białawy lub jasnożółty, u podstawy rdzawobrązowy, nawet brunatny, na powierzchni włókienkowaty. Czasami widoczna strefa zasnówki w postaci ciemnej, szybko zanikającej smugi. Walcowaty, przeważnie skrzywiony. Początkowo pełny, potem pusty, włóknisty.
Miąższ białożółty, nie zmieniający koloru po uszkodzeniu. Zapach łagodny, słaby.
Maślanka ceglasta jest grzybem niejadalnym. Ma mniej lub bardziej gorzki smak i bliżej nieokreślony zapach.
Maślanki ceglaste wyrastają od maja do listopada w całych koloniach, kępkami. Pojawiają się w lasach liściastych i mieszanych, na pniakach i obumarłych resztkach drzew liściastych. Czasami pozornie bezpośrednio na ściółce. To pospolity, często spotykany gatunek.
źródło :
B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
Przepiękne sa te kępki na pieńkach, ja je nazywam Miss lasu :-)
OdpowiedzUsuń