Grzyby gatunkami. Muchomor cytrynowy
Muchomor cytrynowy Amanita citrina to muchomor, którego bardzo często spotykam jesienią na Podlasiu. To grzyb niejadalny z powodu nieprzyjemnego smaku i właściwie nie można się nim poważnie zatruć, ale jest niebezpieczny z innego powodu.
Kolorystycznie muchomor cytrynowy może być bardzo podobny do muchomora zielonawego lub jadowitego. Muchomor ma co prawda łatki na kapeluszu, ale te mogą zostać zmyte przez deszcz bądź starte przez jakieś zwierzę a wtedy o pomyłkę bardzo łatwo. I może to być pomyłka tragiczna w skutkach więc doradzam szczególną ostrożność.
Kapelusz muchomora cytrynowego dorasta do 10 cm średnicy. Początkowo jest półkulisty, potem łukowaty, płaski a na starość nawet lekko wklęsły. Mięsisty. Koloru bladożółtego, białawego, cytrynowożółtego, żółtawozielonego. Sporadycznie może być zupełnie biały. Wierzch pokryty białawymi lub lekko brązowiejącymi łatkami. Te łatki to pozostałość po osłonie, z której wyrasta owocnik i są łatwo zmywalne przez deszcz albo ścieralne. Brzeg kapelusza gładki.
Hymenofor blaszkowaty. Blaszki miękkie, gęste, nie przyrośnięte do trzonu. Początkowo białe, z wiekiem żółtawe.
Trzon muchomora cytrynowego wysoki do 15 cm. Koloru białego lub żółtawego. Walcowaty, smukły, zwężający się ju górze a na dole zakończony dużą bulwką z pierścieniowatym kantem o postrzępionych brzegach. W górnej części trzonu okazały, przyrośnięty, żółtawy pierścień, u starszych owocników wyraźnie zwisający. Powierzchnia trzonu gładka, z perłowym, zygzakowatym wzorkiem.
Miąższ biały, kruchy, niezmienny. Zapach i smak nieprzyjemne, stęchłe jak u starych ziemniaków.
Muchomor cytrynowy to grzyb niejadalny, ale słabo trujący. Zawiera truciznę, bufoteninę, taką samą jaka występuje w jadzie ropuchy, ale po spożyciu doustnym przez człowieka jest mało groźna. Przyspiesza rytm serca, ale rozkłada się już podczas obróbki termicznej. Jednak zapach i smak tego grzyba jest na tyle nieprzyjemny, że i tak chyba nikt nie miałby ochoty go jeść.
Muchomory cytrynowe rosną od lipca do listopada. Można spotkać je w lasach iglastych, mieszanych i liściastych. Pojawiają się pojedynczo lub w grupach, najczęściej w towarzystwie sosen.
źródło :
B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
M. Fluck „Atlas grzybów. Oznaczanie, zbiór, użytkowanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
Kolorystycznie muchomor cytrynowy może być bardzo podobny do muchomora zielonawego lub jadowitego. Muchomor ma co prawda łatki na kapeluszu, ale te mogą zostać zmyte przez deszcz bądź starte przez jakieś zwierzę a wtedy o pomyłkę bardzo łatwo. I może to być pomyłka tragiczna w skutkach więc doradzam szczególną ostrożność.
Kapelusz muchomora cytrynowego dorasta do 10 cm średnicy. Początkowo jest półkulisty, potem łukowaty, płaski a na starość nawet lekko wklęsły. Mięsisty. Koloru bladożółtego, białawego, cytrynowożółtego, żółtawozielonego. Sporadycznie może być zupełnie biały. Wierzch pokryty białawymi lub lekko brązowiejącymi łatkami. Te łatki to pozostałość po osłonie, z której wyrasta owocnik i są łatwo zmywalne przez deszcz albo ścieralne. Brzeg kapelusza gładki.
Hymenofor blaszkowaty. Blaszki miękkie, gęste, nie przyrośnięte do trzonu. Początkowo białe, z wiekiem żółtawe.
Trzon muchomora cytrynowego wysoki do 15 cm. Koloru białego lub żółtawego. Walcowaty, smukły, zwężający się ju górze a na dole zakończony dużą bulwką z pierścieniowatym kantem o postrzępionych brzegach. W górnej części trzonu okazały, przyrośnięty, żółtawy pierścień, u starszych owocników wyraźnie zwisający. Powierzchnia trzonu gładka, z perłowym, zygzakowatym wzorkiem.
Miąższ biały, kruchy, niezmienny. Zapach i smak nieprzyjemne, stęchłe jak u starych ziemniaków.
Muchomor cytrynowy to grzyb niejadalny, ale słabo trujący. Zawiera truciznę, bufoteninę, taką samą jaka występuje w jadzie ropuchy, ale po spożyciu doustnym przez człowieka jest mało groźna. Przyspiesza rytm serca, ale rozkłada się już podczas obróbki termicznej. Jednak zapach i smak tego grzyba jest na tyle nieprzyjemny, że i tak chyba nikt nie miałby ochoty go jeść.
Muchomory cytrynowe rosną od lipca do listopada. Można spotkać je w lasach iglastych, mieszanych i liściastych. Pojawiają się pojedynczo lub w grupach, najczęściej w towarzystwie sosen.
źródło :
B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
M. Fluck „Atlas grzybów. Oznaczanie, zbiór, użytkowanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Będzie mi miło jeśli zostawisz swój komentarz i odwiedzisz mnie znowu. Jeśli ugotowałeś albo upiekłeś coś z przepisu znalezionego tutaj zrób zdjęcie i pochwal się przysyłając je do mnie.