Grzyby gatunkami. Naparstniczka stożkowata
Naparstniczka stożkowata Verpa conica to kolejny grzyb z rodziny smardzowatych, którego w tym roku wreszcie spotkałam na swojej drodze. W moich rejonach jakoś nie mogłam na niego trafić, ale kiedy zatrzymałam się na chwilę w Krakowie, jadąc na tegoroczne smardzowanie, Dorota zabrała mnie w znane sobie miejsce żebym mogłam zapoznać się z naparstniczką osobiście. To pierwsze spotkanie z naparstniczką stożkowatą okazało się tylko
przygrywką. Już następnego dnia samodzielnie znalazłam jej nowe
stanowisko nad słowackim potokiem.
Z grzybami bywa tak, że część gatunków poznaję najpierw z książek a dopiero później spotykam w terenie. Chociażby dlatego, że albo nie rosną w moich lasach, albo szukałam ich w złych miejscach. Oczywiście bywa też odwrotnie kiedy natrafiam na grzyba i dopiero muszę go oznaczyć. Obie sytuacje sprawiają wiele radości i dają dużo satysfakcji. Każdy kolejny, nowo poznany gatunek, poszerza moją wiedzę.
Naparstniczka stożkowata ma owocnik wielkości od kilku do nawet 15 cm wysokości. Składa się z trzonu i główki do złudzenia przypominającej kapelusik. Jest bardzo delikatna i nietrwała.
Główka naparstniczki stożkowatej jest przyrośnięta do trzonu jedynie na samym szczycie. Ma do 4 cm wysokości i kształt naparstka, , dzwonka, stożka lub czapeczki. Jest koloru brązowego, jaśniejszego lub ciemniejszego. Powierzchnia główki bywa gładka albo pomarszczona, czasami pionowo pofałdowana albo nawet jamkowata i przypominająca nieco mózg. W przeciwieństwie do innych smardzów nie ma jednak żadnych żeber.
Trzon naparstniczki stożkowatej jest pusty w środku, stosunkowo gruby, cylindryczny, walcowaty. Powierzchnia naga, jedwabista, lekko otrębiasta, czasami z widocznymi pomarańczowo brązowymi ziarenkami. Koloru białego, żółtawego, jasnoochrowego, czasami mięsnoczerwonawego.
Miąższ naparstniczki jest biały, cienki,, bardzo kruchy i łamliwy. Bywa, że trzon łamie się nawet pod ciężarem zbyt wyrośniętej główki. Smak i zapach słabo wyczuwalne, ale przyjemne.
Naparstniczki stożkowate w Polsce podlegają częściowej ochronie. Ten gatunek został wpisany na Czerwoną Listę Grzybów Wielkoowocnikowych ze statusem "R" - rzadki.
Naparstniczki do dość rzadkie grzyby. Można spotkać w kwietniu i maju. Wyrastają w miejscach wilgotnych, zaroślach lasów liściastych i rzadziej iglastych, lasach łęgowych, nad ciekami wodnymi, w ogrodach i parkach. Lubi stanowiska jasne. Zwykle rośnie pojedynczo lub w grupach kilku, kilkunastu sztuk.
Naparstniczka stożkowata to grzyb jadalny, ale w porównaniu do innych smardzów mało wartościowy z powodu cienkiego miąższu o bardzo słabym smaku. Można ją króciutko smażyć czy dusić lub gotować. Suszona bardzo mocno traci objętość.
źródło : B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
M. Fluck „Atlas grzybów. Oznaczanie, zbiór, użytkowanie” E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
W. Wojewoda „Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski” IB PAN, Kraków 2003
Z grzybami bywa tak, że część gatunków poznaję najpierw z książek a dopiero później spotykam w terenie. Chociażby dlatego, że albo nie rosną w moich lasach, albo szukałam ich w złych miejscach. Oczywiście bywa też odwrotnie kiedy natrafiam na grzyba i dopiero muszę go oznaczyć. Obie sytuacje sprawiają wiele radości i dają dużo satysfakcji. Każdy kolejny, nowo poznany gatunek, poszerza moją wiedzę.
Naparstniczka stożkowata ma owocnik wielkości od kilku do nawet 15 cm wysokości. Składa się z trzonu i główki do złudzenia przypominającej kapelusik. Jest bardzo delikatna i nietrwała.
Główka naparstniczki stożkowatej jest przyrośnięta do trzonu jedynie na samym szczycie. Ma do 4 cm wysokości i kształt naparstka, , dzwonka, stożka lub czapeczki. Jest koloru brązowego, jaśniejszego lub ciemniejszego. Powierzchnia główki bywa gładka albo pomarszczona, czasami pionowo pofałdowana albo nawet jamkowata i przypominająca nieco mózg. W przeciwieństwie do innych smardzów nie ma jednak żadnych żeber.
Trzon naparstniczki stożkowatej jest pusty w środku, stosunkowo gruby, cylindryczny, walcowaty. Powierzchnia naga, jedwabista, lekko otrębiasta, czasami z widocznymi pomarańczowo brązowymi ziarenkami. Koloru białego, żółtawego, jasnoochrowego, czasami mięsnoczerwonawego.
Miąższ naparstniczki jest biały, cienki,, bardzo kruchy i łamliwy. Bywa, że trzon łamie się nawet pod ciężarem zbyt wyrośniętej główki. Smak i zapach słabo wyczuwalne, ale przyjemne.
Naparstniczki stożkowate w Polsce podlegają częściowej ochronie. Ten gatunek został wpisany na Czerwoną Listę Grzybów Wielkoowocnikowych ze statusem "R" - rzadki.
Naparstniczki do dość rzadkie grzyby. Można spotkać w kwietniu i maju. Wyrastają w miejscach wilgotnych, zaroślach lasów liściastych i rzadziej iglastych, lasach łęgowych, nad ciekami wodnymi, w ogrodach i parkach. Lubi stanowiska jasne. Zwykle rośnie pojedynczo lub w grupach kilku, kilkunastu sztuk.
Naparstniczka stożkowata to grzyb jadalny, ale w porównaniu do innych smardzów mało wartościowy z powodu cienkiego miąższu o bardzo słabym smaku. Można ją króciutko smażyć czy dusić lub gotować. Suszona bardzo mocno traci objętość.
źródło : B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
M. Fluck „Atlas grzybów. Oznaczanie, zbiór, użytkowanie” E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
W. Wojewoda „Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski” IB PAN, Kraków 2003
 |
| ta naparstniczka już prawie leżała na ziemi przechyliwszy się pod własnym ciężarem |
 | |
| Naparstniczka widoczna na tym zdjęciu leżała na ściółce bo trzon wygiął się i złamał - prawdopodobnie pod ciężarem własnym i dziwnie rozłożonej główce. Po prawej stronie widać resztę trzonu zagłębionego w ziemi |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Będzie mi miło jeśli zostawisz swój komentarz i odwiedzisz mnie znowu. Jeśli ugotowałeś albo upiekłeś coś z przepisu znalezionego tutaj zrób zdjęcie i pochwal się przysyłając je do mnie.