Złote dukaty

Dawno, dawno na dworze królewskim rządził okropny ochmistrz . . .

Z niewiadomych powodów bardzo nie lubił służki Marysi, która pracowała w kuchni. Uważał, zresztą bez powodu, że sierotka jest leniem i darmozjadem. Pewnego późnojesiennego dnia wygnał ją z zamku.

Dziewczyna wędrowała długo przez pola i łąki aż zmęczona usiadła nad brzegiem rzeki pod wierzbą. Była tak przemarznięta i zmęczona, że umarła by tam pewnie, ale drzewo zlitowało się nad nią. Zaszumiało starą opowieść o ukrytym skarbie. Gdzieś przy pniu miał być schowany pod śniegiem garniec ze złotymi dukatami. A odnaleźć go mógł tylko ktoś o dobrym i czystym sercu.

Zdesperowana Marysia zaczęła szukać i . . . znalazła. Ucieszona postanowiła zanieść je do zamku bo przecież nie miała innego domu. Kiedy dukaty odtajały okazało się, że są to grzyby. Wszyscy się śmiali a dziewczyna była bardzo rozczarowana i już myślała, że drzewo ją oszukało.



Nadworny kucharz postanowił jednak je wykorzystać. Przygotował z nich pyszne danie i zaserwował je na królewski stół. Królowi tak potrawa zasmakowała, że natychmiast kazał przyprowadzić tego kto je znalazł a więc Marysię.

Król w nagrodę uczynił Marysię dwórką mówiąc, że przyniesione przez nią grzyby są cenniejsze niż złoto.

A grzyby te to płomiennice zimowe (inaczej zimówki aksamitnotrzonowe) które rosną późną jesienią, zimą i wiosną. Zimą, w czasie odwilży, można je znaleźć nawet pod śniegiem. Są bardzo smaczne i zbieram je czasami w nadwiślańskich łęgach.

Więcej o tych ślicznych grzybkach możecie przeczytać w moim małym atlasie grzybów