Właściwie o niczym . . .

Cierpię ostatnio na jakąś dziwną dolegliwość, która objawia się przeciekaniem czasu przez palce. Nigdy nie byłam jakoś specjalnie zorganizowana, ale ostatnio to już przesada. Tysiąc rzeczy na raz i żadna ani nie porządnie ani do końca . . .

Nie wiem czy to jakieś jesienne przesilenie czy coś innego bo chodzę śpiąca i zamglona jak listopadowy poranek. Na dodatek ulubiony poranny napój czyli kawa wcale mi już nie służy i nawet mądra pani Doktórka powiedziała, że właściwie to wcale jej pić nie powinnam. Na nic prośby i błagania bo kawusie lubię bardzo i mogę jej wypić wiaderko byle gorąca była i zabielona mleczkiem. Niestety, od jakiegoś czasu każdą kawusię odchorowuję więc lipa straszna . . . Pozostaje mi tylko cieszyć się zapachem tejże gdy któryś z Żarłoczków ją pije i łza mi się w oku kręci marząc o czarnym naparze w ulubionym kubeczku.

A wracając do czasu i jego bardzo płynnej ostatnio konsystencji to niech mnie ktoś dobrze trzepnie w beretkę to może się zmobilizuję i pozbieram bo dalej tak być nie może. Obowiązki mnie przytłaczają, ale przecież muszę sobie radzić, nie?