Łycznik późny
Łycznik późny Panellus serotinus - grzyb podobny nieco do dobrze znanych boczniaków, ale nie tak smaczny bo ma lekko gorzki smak. Poza tym wedle najnowszych badań kumulują się w nim pierwiastki metali ciężkich z zanieczyszczonego środowiska, substancje rakotwórcze, więc nie warto go zbierać a tym bardziej spożywać.
Kapelusz łycznika późnego dorasta do 13 cm średnicy. Początkowo jest wypukły, łukowaty, z mocno podwiniętym brzegiem a z wiekiem rozkłada się do płaskiego o prostych brzegach. Kształt owocnika jest muszlowaty, łopatkowaty, nerkowaty albo wachlarzowaty. Do podłoża, na którym rośnie, przytwierdzony jest bokiem kapelusza albo krótkim trzonkiem. Powierzchnia kapelusza gładka lub lekko zamszowa, zazwyczaj sucha, ale po deszczu lepka. Bezpośrednio pod skórką cienka galaretowata, żelatynowa warstwa. Kolor kapelusza w zależności od warunków i wieku zielonoszary, zielonobrązowy, ciemnozielony, brązowy, żółtoochrowy.
Blaszki bardzo ścieśnione, zbiegające na trzonek. Koloru bladożółtego, pomarańczowego, z wiekiem ochrowego.
Trzon bardzo krótki, dorasta najwyżej do 1,5 cm wysokości, czasami prawie niewidoczny, umiejscowiony z boku kapelusza. W kształcie stożkowaty, koloru jasnożółty, ochrowy, na powierzchni pokryty drobnymi, ciemniejszymi łuseczkami.
Miąższ łycznika jest gąbczasty, dość miękki, koloru białawego, żółtawego. Smak łagodny, lekko gorzkawy, zapach słaby, grzybowy.
Łyczniki późne wyrastają od września do grudnia. Wyrastają w lasach liściastych i mieszanych, na żywych pniach i martwych pniakach, kłodach drzew liściastych, rzadko iglastych. Lubią miejsca wilgotne i cieniste. Pojawiają się najczęściej gromadnie rosnąc w wiązkach lub dachówkowato. Temu gatunkowi nie szkodzą lekkie przymrozki. To gatunek miejscami dość pospolity, saprofit lub pasożyt, wywołujący białą zgniliznę drewna.
Łycznik późny to grzyb jadalny, ale niezbyt smaczny, szczególnie w porównaniu do boczniaka ostrygowatego pojawiającego się o tej porze roku. Moim zdaniem nie jest wart pozyskiwania. Badania gatunku mówią o jego duże zdolności do wchłaniania zanieczyszczeń z otoczenia.
źródło :
B. Gumińska, W. Wojewoda "Grzyby i ich oznaczanie", PWRiL, Warszawa 1985
E. Gerhardt "Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik", KDC, Warszawa 2006
P. Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
Kapelusz łycznika późnego dorasta do 13 cm średnicy. Początkowo jest wypukły, łukowaty, z mocno podwiniętym brzegiem a z wiekiem rozkłada się do płaskiego o prostych brzegach. Kształt owocnika jest muszlowaty, łopatkowaty, nerkowaty albo wachlarzowaty. Do podłoża, na którym rośnie, przytwierdzony jest bokiem kapelusza albo krótkim trzonkiem. Powierzchnia kapelusza gładka lub lekko zamszowa, zazwyczaj sucha, ale po deszczu lepka. Bezpośrednio pod skórką cienka galaretowata, żelatynowa warstwa. Kolor kapelusza w zależności od warunków i wieku zielonoszary, zielonobrązowy, ciemnozielony, brązowy, żółtoochrowy.
Blaszki bardzo ścieśnione, zbiegające na trzonek. Koloru bladożółtego, pomarańczowego, z wiekiem ochrowego.
Trzon bardzo krótki, dorasta najwyżej do 1,5 cm wysokości, czasami prawie niewidoczny, umiejscowiony z boku kapelusza. W kształcie stożkowaty, koloru jasnożółty, ochrowy, na powierzchni pokryty drobnymi, ciemniejszymi łuseczkami.
Miąższ łycznika jest gąbczasty, dość miękki, koloru białawego, żółtawego. Smak łagodny, lekko gorzkawy, zapach słaby, grzybowy.
Łyczniki późne wyrastają od września do grudnia. Wyrastają w lasach liściastych i mieszanych, na żywych pniach i martwych pniakach, kłodach drzew liściastych, rzadko iglastych. Lubią miejsca wilgotne i cieniste. Pojawiają się najczęściej gromadnie rosnąc w wiązkach lub dachówkowato. Temu gatunkowi nie szkodzą lekkie przymrozki. To gatunek miejscami dość pospolity, saprofit lub pasożyt, wywołujący białą zgniliznę drewna.
Łycznik późny to grzyb jadalny, ale niezbyt smaczny, szczególnie w porównaniu do boczniaka ostrygowatego pojawiającego się o tej porze roku. Moim zdaniem nie jest wart pozyskiwania. Badania gatunku mówią o jego duże zdolności do wchłaniania zanieczyszczeń z otoczenia.
źródło :
B. Gumińska, W. Wojewoda "Grzyby i ich oznaczanie", PWRiL, Warszawa 1985
E. Gerhardt "Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik", KDC, Warszawa 2006
P. Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Będzie mi miło jeśli zostawisz swój komentarz i odwiedzisz mnie znowu. Jeśli ugotowałeś albo upiekłeś coś z przepisu znalezionego tutaj zrób zdjęcie i pochwal się przysyłając je do mnie.