Grzybiec purpurowozarodnikowy
Grzybiec purpurowozarodnikowy Porphyrellus porphyrosporus - nieczęsto spotykany grzyb z rodziny borowikowatych. Gatunek wpisany na Czerwoną Listę Grzybów Wielkoowocnikowych ze statusem R czyli rzadkie.
Grzybiec to o kuzyn także gorzkiego w smaku Goryczaka żółciowego, ale ze względu na bardzo ciemne ubarwienie całego owocnika raczej ciężko go pomylić z prawdziwkiem.
.JPG)
Kapelusz Grzybca purpurowozarodnikowego może dorastać do 16 cm średnicy. Za młodu jest półkulisty, później wypukły a na starość poduszkowaty. Na powierzchni suchy, aksamitny, lekko zamszowy, pilśniowy, na starość często popękany. Koloru początkowo jasnoszarego a potem popielatego, oliwkowoszarego, czerwonobrązowego, brązowoczarnego. Skórka nie daje się zdjąć z kapelusza.
Od spodu kapelusza rurki. U młodych owocników szarobrązowe i przy uszkodzeniu ciemniejące a później tak samo ciemne jak kapelusz. Ujścia rurek czyli pory najpierw białoszare, z wiekiem ciemnieją. Po uszkodzeniu robią się zielonawe, czerwonawe i czernieją.
Trzon wysoki do 16 cm i gruby do 4 cm. Gruby, beczułkowaty, walcowaty. Powierzchnia lekko aksamitna, wzdłużnie pomarszczona i włókienkowata, ale bez wzoru siateczki. Barwy ciemnobrązowej, nawet smolistej a dołem białawy.
Miąższ białawy, szarobiały, żółtawy. Po przekrojeniu może nabiegać lekko niebieskozielono lub brudnoczerwonawo. Początkowo jędrny, później miękki i watowaty. Smak ostry, gorzkawy a zapach kwaśny, ziemisty, niemiły. Podczas obróbki cieplnej nieprzyjemny zapach jeszcze się wzmaga.
Większość atlasów podaje, że to grzyb niejadalny, ale niektórzy twierdzą, że można go spożywać. Jednak tak nieładnie pachnie, że lepiej go omijać. Poza tym jest dość rzadki więc zostawmy go w spokoju.
Grzybce rosną od lipca do października. Możemy znaleźć je zwłaszcza w podgórskich i górskich lasach iglastych, ale także liściastych. To grzyb mikoryzowy - zwykle pojawia się pod świerkami, jodłami, sosnami, czasami pod bukami. Rośnie na ziemi, pojedynczo albo w niewielkich grupach, ale w rozproszeniu.
źródło :
B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Grzybiec to o kuzyn także gorzkiego w smaku Goryczaka żółciowego, ale ze względu na bardzo ciemne ubarwienie całego owocnika raczej ciężko go pomylić z prawdziwkiem.
Kapelusz Grzybca purpurowozarodnikowego może dorastać do 16 cm średnicy. Za młodu jest półkulisty, później wypukły a na starość poduszkowaty. Na powierzchni suchy, aksamitny, lekko zamszowy, pilśniowy, na starość często popękany. Koloru początkowo jasnoszarego a potem popielatego, oliwkowoszarego, czerwonobrązowego, brązowoczarnego. Skórka nie daje się zdjąć z kapelusza.
Od spodu kapelusza rurki. U młodych owocników szarobrązowe i przy uszkodzeniu ciemniejące a później tak samo ciemne jak kapelusz. Ujścia rurek czyli pory najpierw białoszare, z wiekiem ciemnieją. Po uszkodzeniu robią się zielonawe, czerwonawe i czernieją.
Trzon wysoki do 16 cm i gruby do 4 cm. Gruby, beczułkowaty, walcowaty. Powierzchnia lekko aksamitna, wzdłużnie pomarszczona i włókienkowata, ale bez wzoru siateczki. Barwy ciemnobrązowej, nawet smolistej a dołem białawy.
Miąższ białawy, szarobiały, żółtawy. Po przekrojeniu może nabiegać lekko niebieskozielono lub brudnoczerwonawo. Początkowo jędrny, później miękki i watowaty. Smak ostry, gorzkawy a zapach kwaśny, ziemisty, niemiły. Podczas obróbki cieplnej nieprzyjemny zapach jeszcze się wzmaga.
Większość atlasów podaje, że to grzyb niejadalny, ale niektórzy twierdzą, że można go spożywać. Jednak tak nieładnie pachnie, że lepiej go omijać. Poza tym jest dość rzadki więc zostawmy go w spokoju.
Grzybce rosną od lipca do października. Możemy znaleźć je zwłaszcza w podgórskich i górskich lasach iglastych, ale także liściastych. To grzyb mikoryzowy - zwykle pojawia się pod świerkami, jodłami, sosnami, czasami pod bukami. Rośnie na ziemi, pojedynczo albo w niewielkich grupach, ale w rozproszeniu.
źródło :
B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Będzie mi miło jeśli zostawisz swój komentarz i odwiedzisz mnie znowu. Jeśli ugotowałeś albo upiekłeś coś z przepisu znalezionego tutaj zrób zdjęcie i pochwal się przysyłając je do mnie.