Grzyby gatunkami. Muchomor mglejarka - muchomor szarawy
Muchomor mglejarka Amanita vaginata kolejny muchomor, który może trafić do garnka albo na patelnię bo jest grzybem jadalnym. W literaturze można spotkać go także pod nazwą Muchomor szarawy albo Muchomor pochwiasty.
Kiedyś duża grupa podobnie wyglądających muchomorów, różniących się pozornie tylko wielkością i kolorem kapelusza, była zaliczana właśnie do tego gatunku. Dzisiaj, w dobie bardziej szczegółowych badań, wyodrębniono oddzielne gatunki np. Muchomora rdzabowbrązowego
Zajrzyj do mojego Atlasu grzybów - czy znasz je wszystkie ?
.jpg)
Kapelusz Muchomora mglejarki dorasta do 10 cm średnicy. Koloru szarego, siwego, siwobrązowego, popielatego. Za młodu dzwonkowaty, z wiekiem rozpościera się parasolowato aż do zupełnie płaskiego z widocznym garbkiem na ciemniejszym środku. Na powierzchni gładki, nagi, bez żadnych kropek czy plamek, po deszczu nieco lepki i śliski. Brzeg kapelusza wyraźnie, mocno bruzdowany od prześwitujących od spodu blaszek.
Blaszki białe, niezbyt gęste, szerokie. Nie przyrośnięte do trzonu, brzuchate i sprężyste.
Trzon może być wysoki nawet do 20 cm. Prosty, walcowaty, cylindryczny, nieco zwężający się ku górze. Z wiekiem pusty w środku, łamliwy. Na powierzchni raczej gładki, ale bywa pokryty delikatnym płatkami, kosmkami. Lekko widoczny delikatny zygzakowaty wzór. Koloru białego, białawego, siwawego. Nie posiada pierścienia na trzonie. Przy podstawie bardzo wyraźna, wysoka, płatowata pochwa koloru białego lub siwawego - pozostałość po jajowatej osłonie, z której ten grzyb wyrósł.
Miąższ biały, dość cienki, kruchy i delikatny. Zapach słabo wyczuwalny, smak słodkawy, łagodny.
Muchomory mglejarki wyrastają od sierpnia do października w różnych typach lasów. To pospolity grzyb bez szczególnych wymagań.
Muchomory mglejarki są rzadko zbierane bo nie mają konkretnego smaku a poza tym są kruche więc łatwo ulegają uszkodzeniu po włożeniu do koszyka. Jeśli już je pozyskamy można je gotować, smażyć, dusić a nawet marynować. Przeważnie używa się ich jako grzybów domieszkowych w potrawach z różnych gatunków grzybów.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Kiedyś duża grupa podobnie wyglądających muchomorów, różniących się pozornie tylko wielkością i kolorem kapelusza, była zaliczana właśnie do tego gatunku. Dzisiaj, w dobie bardziej szczegółowych badań, wyodrębniono oddzielne gatunki np. Muchomora rdzabowbrązowego
Zajrzyj do mojego Atlasu grzybów - czy znasz je wszystkie ?
Kapelusz Muchomora mglejarki dorasta do 10 cm średnicy. Koloru szarego, siwego, siwobrązowego, popielatego. Za młodu dzwonkowaty, z wiekiem rozpościera się parasolowato aż do zupełnie płaskiego z widocznym garbkiem na ciemniejszym środku. Na powierzchni gładki, nagi, bez żadnych kropek czy plamek, po deszczu nieco lepki i śliski. Brzeg kapelusza wyraźnie, mocno bruzdowany od prześwitujących od spodu blaszek.
Blaszki białe, niezbyt gęste, szerokie. Nie przyrośnięte do trzonu, brzuchate i sprężyste.
Trzon może być wysoki nawet do 20 cm. Prosty, walcowaty, cylindryczny, nieco zwężający się ku górze. Z wiekiem pusty w środku, łamliwy. Na powierzchni raczej gładki, ale bywa pokryty delikatnym płatkami, kosmkami. Lekko widoczny delikatny zygzakowaty wzór. Koloru białego, białawego, siwawego. Nie posiada pierścienia na trzonie. Przy podstawie bardzo wyraźna, wysoka, płatowata pochwa koloru białego lub siwawego - pozostałość po jajowatej osłonie, z której ten grzyb wyrósł.
Miąższ biały, dość cienki, kruchy i delikatny. Zapach słabo wyczuwalny, smak słodkawy, łagodny.
Muchomory mglejarki wyrastają od sierpnia do października w różnych typach lasów. To pospolity grzyb bez szczególnych wymagań.
Muchomory mglejarki są rzadko zbierane bo nie mają konkretnego smaku a poza tym są kruche więc łatwo ulegają uszkodzeniu po włożeniu do koszyka. Jeśli już je pozyskamy można je gotować, smażyć, dusić a nawet marynować. Przeważnie używa się ich jako grzybów domieszkowych w potrawach z różnych gatunków grzybów.
Ja te grzyby w dzieciństwie nazywałam psiakami i używałam ich jako składnika do zupy z błota i trawy :) i myślę, że do tego najlepiej się nadają - moim zdaniem zdecydowanie bezpieczniej sięgać po sprawdzone gatunki grzybów...pozdrawiam! Dorota
OdpowiedzUsuńto, że Ty ich nie znasz nie znaczy, że są niebezpieczne :) oczywiście zawsze powtarzam żeby zbierać tylko te, które się dobrze zna i sama tak właśnie robię. Młode muchomorki rdzawobrązowe czy mglejarki są fajne w marynacie albo krótko smażone
UsuńTrzecie zdjęcie od dołu Izo to tez muchomor mglejarka? wyglada całkiem jak rdzawobrązowy :-)
OdpowiedzUsuńDorota, do niedawna wszystkie tego rodzaju muchomory nazywano mglejarkami - dopiero stosunkowo niedawno wyodrębniono kilka oddzielnych gatunków - rdzwobrązowy, żółty, oliwkowozielony... jako mglejarka został tylko szarawy. Rdzawobrązowy ma jednak bardziej pomarańczowy kolor i zwykle spotykam mniejsze osobniki niż muchomory szarawe. W tym wpisie na wszystkich zdjęciach są mglejarki
UsuńZbieram,zresztą nie tylko mglejarki o różnym zabarwieniu, ale też muchomory czerwonawe, choć wiele z nich jest z robakami.A tak na marginesie, to dobrze że 95 % grzybiarzy zna się tylko na tych podstawowych grzybach jadalnych bo nawet gy w lesie jest mało grzybów zawsze coś przyniosę. Ostatnio nawet nie gardzi drobnouszczakami.
OdpowiedzUsuń