Grzyby gatunkami. Białoporek brzozowy
Białoporek brzozowy Piptoporus betulinus to pospolity grzyb nadrzewny naszych lasów. Rośnie tylko na brzozach i powoduje intensywną zgniliznę drewna przyspieszając zamieranie starszych drzew.
W medycynie ludowej kiedyś używano miąższu białoporków do opatrunków i tamowania krwawień bo ma właściwości higroskopijne. Wyciąg z tego grzyba ma działanie antynowotworowe a zawarte w nim związki chemiczne są trujące dla niektórych pasożytów układu pokarmowego. Dzisiaj nadal występuje bardzo często, ale mało kto zwraca na niego uwagę.
W sezonie grzybowym warto przypomnieć sobie przypowieść o tym skąd się wzięły grzyby. Można wierzyć lub nie, ale przeczytać warto.
Młode owocniki białoporka pojawiają się najpierw w postaci kulistej bulwki i dopiero z czasem wytwarzają kapelusz a wraz z nim rurkowaty hymenofor. Z wiekiem przybierają kształt półkolisty, nerkowaty, wachlarzowaty albo poduszeczkowaty. Zwykle są przyrośnięte do podłoża bokiem i od tej strony zwężone. Tylko czasami posiadają króciutki trzon.
Kapelusz białoporka może dorastać do 30 cm średnicy. Na powierzchni pokryty jest gładką, jakby papierową skórką. Czasami matową albo odrobinę połyskującą. Koloru białawego, szarego, z wiekiem ciemniejący do brązowego, często na starość spękany. Brzeg kapelusza zaokrąglony, nabrzmiały, trochę podwinięty z takim charakterystycznym wałeczkiem od spodu.
Hymenofor rurkowaty, biały, kremowy, z czasem szarawy lub beżowy. Rurki ułożone w jednej warstwie i łatwo oddzielić je od miąższu kapelusza. Pory czyli ujścia rurek okrągłe lub lekko kanciaste, drobne, koloru rurek.
Miąższ jednolity, zwarty, za młodu miękki i watowaty, na starość twardy, korkowy. Po wysuszeniu bardzo lekki i kruchy, niezmiennie biały. Zapach bardzo przyjemny, grzybowy. Smak kwaskowy. Białoporek brzozowy to grzyb niejadalny, ale w jednym z atlasów znalazłam informację, że młodziutkie owocniki jednak można jeść i nie są trujące a nawet mają działanie lecznicze.
Białoporki możemy spotkać w ciągu całego roku, ale młode owocniki wyrastają od sierpnia do listopada, zarówno na żywych jak i martwych pniach brzóz, często na znacznych wysokościach, ale też na powalonych kłodach. Owocniki są jednoroczne, rosną pojedynczo albo w grupach. Pojawiają się w lasach, parkach, są bardzo częste. Preferują miejsca zacienione i wilgotne.
To saprotrof i pasożyt słabości. Zakażenie następuje przez miejsce uszkodzenia pnia a potem, z czasem, grzyb wywołuje szybko postępującą zgniliznę zarówno twardzieli jak i bielu drewna. Drewno zaatakowane przez białoporka wysycha i rozsypuje się w proch.
źródło : B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
M. Fluck „Atlas grzybów. Oznaczanie, zbiór, użytkowanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
W. Wojewoda „Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski” IB PAN, Kraków 2003
P. Łakomy, H. Kwaśna "Atlas hub" Multico 2008
W medycynie ludowej kiedyś używano miąższu białoporków do opatrunków i tamowania krwawień bo ma właściwości higroskopijne. Wyciąg z tego grzyba ma działanie antynowotworowe a zawarte w nim związki chemiczne są trujące dla niektórych pasożytów układu pokarmowego. Dzisiaj nadal występuje bardzo często, ale mało kto zwraca na niego uwagę.
W sezonie grzybowym warto przypomnieć sobie przypowieść o tym skąd się wzięły grzyby. Można wierzyć lub nie, ale przeczytać warto.
Młode owocniki białoporka pojawiają się najpierw w postaci kulistej bulwki i dopiero z czasem wytwarzają kapelusz a wraz z nim rurkowaty hymenofor. Z wiekiem przybierają kształt półkolisty, nerkowaty, wachlarzowaty albo poduszeczkowaty. Zwykle są przyrośnięte do podłoża bokiem i od tej strony zwężone. Tylko czasami posiadają króciutki trzon.
Kapelusz białoporka może dorastać do 30 cm średnicy. Na powierzchni pokryty jest gładką, jakby papierową skórką. Czasami matową albo odrobinę połyskującą. Koloru białawego, szarego, z wiekiem ciemniejący do brązowego, często na starość spękany. Brzeg kapelusza zaokrąglony, nabrzmiały, trochę podwinięty z takim charakterystycznym wałeczkiem od spodu.
Hymenofor rurkowaty, biały, kremowy, z czasem szarawy lub beżowy. Rurki ułożone w jednej warstwie i łatwo oddzielić je od miąższu kapelusza. Pory czyli ujścia rurek okrągłe lub lekko kanciaste, drobne, koloru rurek.
Miąższ jednolity, zwarty, za młodu miękki i watowaty, na starość twardy, korkowy. Po wysuszeniu bardzo lekki i kruchy, niezmiennie biały. Zapach bardzo przyjemny, grzybowy. Smak kwaskowy. Białoporek brzozowy to grzyb niejadalny, ale w jednym z atlasów znalazłam informację, że młodziutkie owocniki jednak można jeść i nie są trujące a nawet mają działanie lecznicze.
Białoporki możemy spotkać w ciągu całego roku, ale młode owocniki wyrastają od sierpnia do listopada, zarówno na żywych jak i martwych pniach brzóz, często na znacznych wysokościach, ale też na powalonych kłodach. Owocniki są jednoroczne, rosną pojedynczo albo w grupach. Pojawiają się w lasach, parkach, są bardzo częste. Preferują miejsca zacienione i wilgotne.
To saprotrof i pasożyt słabości. Zakażenie następuje przez miejsce uszkodzenia pnia a potem, z czasem, grzyb wywołuje szybko postępującą zgniliznę zarówno twardzieli jak i bielu drewna. Drewno zaatakowane przez białoporka wysycha i rozsypuje się w proch.
źródło : B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
M. Fluck „Atlas grzybów. Oznaczanie, zbiór, użytkowanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
W. Wojewoda „Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski” IB PAN, Kraków 2003
P. Łakomy, H. Kwaśna "Atlas hub" Multico 2008
Fantastyczny blog!
OdpowiedzUsuń