Łysiczka niebieskozielona - pierścieniak grynszpanowy
Łysiczka niebieskozielona, bardziej znana jako pierścieniak grynszpanowy Stropharia aeruginosa to kolejny kolorowy, ciekawy grzyb jaki znam. Zdania na temat jego jadalności są podzielone - w starszych atlasach widnieje jako grzyb jadalny, w nowszych już różnie to bywa. W USA zanotowano przypadki zatruć tym gatunkiem, ale to podobno raczej zasługa toksyn jakie gatunek mocno wchłania ze środowiska niż jego samego.
Dań z tym pierścieniakiem u mnie nie znajdziecie bo znajdowałam go zawsze w bardzo małych ilościach, nie wartych zbierania. Zresztą nie ma jakiejś dużej wartości smakowej i jest nieduży więc jeśli już go używać to jako grzyba domieszkowego do innych gatunków.
Kapelusz łysiczki niebieskozielonej/pierścieniaka grynszpanowego dorasta do 10 cm średnicy. Początkowo jest półkulisty, potem dzwonkowaty, łukowaty a nawet płaski. Na środku ma przeważnie tępy garbek. Powierzchnia lśniąca, pokryta białymi łuseczkami, kosmkami, ale te są nietrwałe i deszcz może je łatwo zmyć. Po deszczu kapelusz pokrywa się śluzem. Na brzegu często zwisające resztki białawej osłonki. Kapelusz w kolorze ciemnozielony, niebieskozielony, z wiekiem blaknie i żółknie, szczególnie w środkowej części. Skórka daje się łatwo zdjąć z całej powierzchni.
Blaszki od spodu kapelusza gęste, przyrośnięte do trzonu. Za młodu białawe i zakryte osłonką, z wiekiem stają się fioletowosiwe, fioletowobrązowe, purpurowobrunatne, na ostrzach białe i oprószone.
Trzon wysoki do 10 cm i gruby do 2 cm. W kolorze takim jak kapelusz. Gruby, włóknisty, rurkowaty, z białawym, wąskim, błoniastym i odstającym pierścieniem. Nad nim powierzchnia gładka a poniżej łuseczkowata, pokryta białymi, nietrwałymi kosmkami.
Miąższ wodnisty, ale dość zwarty. Koloru niebieskobiałego, zielonobiałego, z wiekiem kremowego. Smak łagodny, zapach lekko rzodkiewkowy.
Łysiczka niebieskozielona/pierścieniak grynszpanowy wyrasta w lasach liściastych, iglastych, na obrzeżach łąk. Pojawia się na ziemi albo na resztkach rozkładającego się martwego drewna. Pojawia się od lipca do wrześnie, zwykle w małych grupkach.
B.Gumińska, W. Wojewoda "Grzyby i ich oznaczanie", PWRiL, Warszawa 1985
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
M.Snowarski "Atlas grzybów Polski" internetowa wersja 01.2009
A.Grzywacz, J.C.Nieto "Grzyby leśne" PWRiL, Warszawa 1990
W. Wojewoda "Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski.", IB PAN, Kraków 2003
Dań z tym pierścieniakiem u mnie nie znajdziecie bo znajdowałam go zawsze w bardzo małych ilościach, nie wartych zbierania. Zresztą nie ma jakiejś dużej wartości smakowej i jest nieduży więc jeśli już go używać to jako grzyba domieszkowego do innych gatunków.
Kapelusz łysiczki niebieskozielonej/pierścieniaka grynszpanowego dorasta do 10 cm średnicy. Początkowo jest półkulisty, potem dzwonkowaty, łukowaty a nawet płaski. Na środku ma przeważnie tępy garbek. Powierzchnia lśniąca, pokryta białymi łuseczkami, kosmkami, ale te są nietrwałe i deszcz może je łatwo zmyć. Po deszczu kapelusz pokrywa się śluzem. Na brzegu często zwisające resztki białawej osłonki. Kapelusz w kolorze ciemnozielony, niebieskozielony, z wiekiem blaknie i żółknie, szczególnie w środkowej części. Skórka daje się łatwo zdjąć z całej powierzchni.
Blaszki od spodu kapelusza gęste, przyrośnięte do trzonu. Za młodu białawe i zakryte osłonką, z wiekiem stają się fioletowosiwe, fioletowobrązowe, purpurowobrunatne, na ostrzach białe i oprószone.
Trzon wysoki do 10 cm i gruby do 2 cm. W kolorze takim jak kapelusz. Gruby, włóknisty, rurkowaty, z białawym, wąskim, błoniastym i odstającym pierścieniem. Nad nim powierzchnia gładka a poniżej łuseczkowata, pokryta białymi, nietrwałymi kosmkami.
Łysiczka niebieskozielona/pierścieniak grynszpanowy wyrasta w lasach liściastych, iglastych, na obrzeżach łąk. Pojawia się na ziemi albo na resztkach rozkładającego się martwego drewna. Pojawia się od lipca do wrześnie, zwykle w małych grupkach.
B.Gumińska, W. Wojewoda "Grzyby i ich oznaczanie", PWRiL, Warszawa 1985
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
M.Snowarski "Atlas grzybów Polski" internetowa wersja 01.2009
A.Grzywacz, J.C.Nieto "Grzyby leśne" PWRiL, Warszawa 1990
W. Wojewoda "Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski.", IB PAN, Kraków 2003
takiego grzyba jeszcze nie widziałam
OdpowiedzUsuńZ grynszpanka się ściąga skórkę jak z maślaka. U mnie w miarę sporo rośnie ale jeszcze nie odważyłam się go zjeść. A jestem mocno grzybnięta. Ja nawet ostatnio -4 mrozu a ja na opieńki.Agnieszka.
OdpowiedzUsuń