Grzyby gatunkami. Czubajka czerwieniejąca

Czubajka czerwieniejąca Chlorophyllum rhacodes jest podobna do czubajki kani, ale kilka cech pozwala łatwo odróżnić oba gatunki. Przeczytajcie i zobaczcie jak się nie pomylić. 

Zajrzyj do atlasu i poznaj inne, ciekawe gatunki grzybów

Czubajka czerwieniejąca często rośnie na obrzeżach lasów i w zaroślach parkowych lub ogrodowych. Jest niestety mniej smaczna niż kania, a poza tym ogrodowa odmiana takiej czubajki może być nawet trująca! Nie dość, że chłonie mocno wszystkie zanieczyszczenia i resztki nawozów chemicznych to może zawierać toksyny podobne jak muchomor zielonawy.

Dlatego Smaczna Pyza ostrzega i przypomina - nie zbierajcie podobnych grzybów poza terenem leśnym i jeśli nie jesteście pewni na 200% jaki to dokładnie gatunek grzyba.

Choć czubajka czerwieniejąca jest taka podobna do kani to jest czubajką tylko z nazwy i zalicza się ją obecnie do rodzaju kumulatek. W niektórych opracowaniach naukowych można spotkać ją właśnie pod nazwą Kumulatka obszarpana. 

Jak wygląda czubajka czerwieniejąca? 


Kapelusz czubajki czerwieniejącej może dorastać do 18 cm średnicy. Początkowo jest kulisty lub jajowaty, zamknięty. Z czasem rozpościera się parasolowato aż do płaskiego, z garbkiem na środku. Koloru beżowego, brązowawego, szarobrązowego. Powierzchnia mocno łuseczkowata, z dużymi, wełnistymi i odstającymi łuskami. Łuski  w odcieniach kapelusza, zwykle nieco ciemniejsze niż tło, ułożone dachówkowato, wierzchołek nagi. Brzeg z grubymi resztkami osłony.

Pod kapeluszem hymenofor blaszkowaty. Blaszki białe, gęste, brzuchate, przy trzonie wolne. U dojrzałych owocników z czerwonawym ostrzem. Po uszkodzeniu zmieniają kolor na różowawy, czerwony, rdzawy,  potem brązowieją. Po wysuszeniu mogą mieć odcień zielonkawy.

Trzon dorasta do 15 cm wysokości, prosty, cylindryczny, z bulwiastym zgrubieniem u podstawy. Początkowo pełny w środku, szybko staje się pusty. Łamliwy. Koloru białawego, kremowego, ochrowobrązowego. W miejscu uszkodzenia lub uciśnięcia zmienia kolor na czerwonawy, rdzawy, brązowy. Powierzchnia gładka lub lekko kosmkowata, ale bez zygzakowatego wzoru jak u czubajki kani.

Pierścień koloru białego, gruby, szeroki, podwójny, wełnisty, frędzlowato postrzępiony. Nie przyrośnięty do trzonu więc po oderwaniu się kapelusza można go przesuwać po trzonie jak obrączkę.

Miąższ biały, po uszkodzeniu zmienia kolor na czerwonawy, rdzawy, potem brązowy. W kapeluszy dość delikatny, w trzonie twardy i włóknisty. Smak delikatny, łagodny. Zapach słabo wyczuwalny.

Gdzie spotkać czubajki czerwieniejące?

Czubajki czerwieniejące rosną na ziemi, w różnych typach lasów, w parkach, ogrodach, zaroślach, przy drogach. To dość częsty grzyb, często mylony z czubajką kanią. Rośnie pojedynczo lub w grupach. Pojawia się od lipca do października. 

Czy to grzyby jadalne? 

Tak, ale zdania na ten temat są mocno podzielone. Nie są to tak smaczne i aromatyczne grzyby jak czubajka kania. Poza tym wyjątkowo łatwo wchłaniają zanieczyszczenia więc można je zbierać tylko z czystych terenów leśnych. Do jedzenia nadają się tylko kapelusze, trzony są twarde i łykowate. U niektórych osób mogą wywoływać lekkie nieżyty przewodu pokarmowego. Mają też niebezpieczną odmianę rosnącą przeważnie w ogrodach.

Czubajka czerwieniejąca odmiana bohemica  rośnie na podłożu bogatym w składniki odżywcze - w pobliżu przydomowych kompostowników,  w miejscach wyrzucania odpadów organicznych, szklarniach, parkach, ale też w przydrożnych zagajnikach. Jest zwykle masywniejsza od zwykłej czubajki czerwieniejącej, ma gęściejsze łuski na kapeluszu i większą bulwę u podstawy trzonu. Pachnie surowymi ziemniakami. Może być trująca więc zalecana jest szczególna ostrożność przy zbieraniu podobnych grzybów.

źródło :  
B. Gumińska, W. Wojewoda „Grzyby i ich oznaczanie”
M. Fluck „Atlas grzybów. Oznaczanie, zbiór, użytkowanie”
E. Gerhardt - Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik – 2006
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007