Grzyby gatunkami. Szyszkowiec łuskowaty
Dzisiaj przedstawię Wam grzyba, który ma na kapeluszu łuski jak szyszka. Nazwa dobrze określa jego wygląd bo mowa tu o grzybie, który nazywa się szyszkowiec łuskowaty Strobilomyces strobilaceus. Jest tak charakterystyczny, że nie sposób pomylić go z jakimś innym gatunkiem.
Zdania na temat jadalności szyszkowca łuskowatego są mocno podzielone. Jedni mykolodzy uważają, że jest jadalny, chociaż mało smaczny i o małej wartości. Inni twierdzą, że to grzyb niejadalny. Ja nie próbowałam i nie polecam tego rodzaju eksperymentów na swoim organizmie, szczególnie że jest to grzyb rzadki i podlegający w Polsce częściowej ochronie.
Zdjęcia ilustrujące ten wpis zrobiła i udostępniła Ada z bloga Pora coś zjeść.
Kapelusz szyszkowca łuskowatego może dorastać do 15 cm średnicy chociaż są źródła podające nawet 25 cm. Koloru szarego, szarobrązowego, czarnobrązowego. Początkowo półkulisty, z wiekiem rozpościera się, staje poduchowaty a nawet płasko rozpostarty. Powierzchnia sucha i pokryta grubymi, wełnistymi łuskami. Łuski miękkie, ułożone dachówkowato i lekko odstające. Zakończenia łusek ciemne, przestrzenie między nimi wyraźnie jaśniejsze. Na brzegu kapelusza często widoczne jasne, wełniste, zwisające frendzlowato resztki osłony.
Ponieważ szyszkowiec należy do tej samej rodziny grzybów borowikowatych co prawdziwek ma od spodu kapelusza hymenofor rurkowaty. Rurki przyrośnięte do trzonu, początkowo jasnoszare, z wiekiem szarobrązowe, czarnobrązowe. Ujścia rurek, pory, duże i kanciaste. Uszkodzone nabiegają czerwonawo.
Trzon szyszkowca łuskowatego jest długi do 15 cm, smukły, cylindryczny. W środku pełny i twardy. Ma kolor podobny jak kolor kapelusza i jest pokryty wełnistymi kosmkami, szczególnie w części środkowej. W górnej, nieco zwężającej się części słabo widoczny, zanikający watowaty pierścień.
Miąższ szyszkowca łuskowatego jest mięsisty i jednocześnie watowaty, sprężysty, czasami suchy. Koloru szarobiałego. W trzonie włóknisty, zdrewniały a z wiekiem kruchy. U podstawy czarnobrązowy. Po uszkodzeniu lub przecięciu czerwienieje na następnie czernieje. Smak podobno przyjemny, zapach ziemisty, ale oba mało wyraźne. Jak wspomniałam na początku jadalność tego grzyba jest kontrowersyjna.
Szyszkowce łuskowate wyrastają od sierpnia do października. Można je spotkać w lasach liściastych, iglastych i mieszanych, częściej na południu Polski w lasach podgórskich. To grzyb mikoryzowy, związany z bukiem, jodłą lub świerkiem. Szyszkowce najczęściej wyrastają pojedynczo.
źródło:
Gumińska B., Wojewoda W., "Grzyby i ich oznaczanie" PWRiL, Warszawa, 1988
Gerhardt E., "Grzyby - Wielki ilustrowany przewodnik" KDC, Warszawa, 2006.
Fluck M. "Atlas Grzybów" Delta W-Z, Warszawa
Zdania na temat jadalności szyszkowca łuskowatego są mocno podzielone. Jedni mykolodzy uważają, że jest jadalny, chociaż mało smaczny i o małej wartości. Inni twierdzą, że to grzyb niejadalny. Ja nie próbowałam i nie polecam tego rodzaju eksperymentów na swoim organizmie, szczególnie że jest to grzyb rzadki i podlegający w Polsce częściowej ochronie.
Zdjęcia ilustrujące ten wpis zrobiła i udostępniła Ada z bloga Pora coś zjeść.
Kapelusz szyszkowca łuskowatego może dorastać do 15 cm średnicy chociaż są źródła podające nawet 25 cm. Koloru szarego, szarobrązowego, czarnobrązowego. Początkowo półkulisty, z wiekiem rozpościera się, staje poduchowaty a nawet płasko rozpostarty. Powierzchnia sucha i pokryta grubymi, wełnistymi łuskami. Łuski miękkie, ułożone dachówkowato i lekko odstające. Zakończenia łusek ciemne, przestrzenie między nimi wyraźnie jaśniejsze. Na brzegu kapelusza często widoczne jasne, wełniste, zwisające frendzlowato resztki osłony.
Ponieważ szyszkowiec należy do tej samej rodziny grzybów borowikowatych co prawdziwek ma od spodu kapelusza hymenofor rurkowaty. Rurki przyrośnięte do trzonu, początkowo jasnoszare, z wiekiem szarobrązowe, czarnobrązowe. Ujścia rurek, pory, duże i kanciaste. Uszkodzone nabiegają czerwonawo.
Trzon szyszkowca łuskowatego jest długi do 15 cm, smukły, cylindryczny. W środku pełny i twardy. Ma kolor podobny jak kolor kapelusza i jest pokryty wełnistymi kosmkami, szczególnie w części środkowej. W górnej, nieco zwężającej się części słabo widoczny, zanikający watowaty pierścień.
Miąższ szyszkowca łuskowatego jest mięsisty i jednocześnie watowaty, sprężysty, czasami suchy. Koloru szarobiałego. W trzonie włóknisty, zdrewniały a z wiekiem kruchy. U podstawy czarnobrązowy. Po uszkodzeniu lub przecięciu czerwienieje na następnie czernieje. Smak podobno przyjemny, zapach ziemisty, ale oba mało wyraźne. Jak wspomniałam na początku jadalność tego grzyba jest kontrowersyjna.
Szyszkowce łuskowate wyrastają od sierpnia do października. Można je spotkać w lasach liściastych, iglastych i mieszanych, częściej na południu Polski w lasach podgórskich. To grzyb mikoryzowy, związany z bukiem, jodłą lub świerkiem. Szyszkowce najczęściej wyrastają pojedynczo.
źródło:
Gumińska B., Wojewoda W., "Grzyby i ich oznaczanie" PWRiL, Warszawa, 1988
Gerhardt E., "Grzyby - Wielki ilustrowany przewodnik" KDC, Warszawa, 2006.
Fluck M. "Atlas Grzybów" Delta W-Z, Warszawa
Z grzybami trzeba bardzo uważać dlatego ja jem tylko pieczarki ...
OdpowiedzUsuńtyle, że hodowlane pieczarki mają mało smaku i aromatu w przeciwieństwie do grzybów dziko rosnących
UsuńPodziwiam Twoją znajomość grzybów :). Ja, wychowana na wsi, znam głownie jadalne, bo taką wiedzę, jako użyteczną, przekazywali rodzice dzieciom. Z tym większym zainteresowaniem czytam Twoje mini- wykłady :)
OdpowiedzUsuń