Boczniak rowkowanotrzonowy, lejkowaty

Boczniak rowkowanotrzonowy Pleurotus cornucopiae nazywany jest też boczniakiem lejkowatym. Obie nazwy dobrze do niego pasują. Ma lejkowate, muszlowate owocniki z trzonem pokrytym blaszkami i wyglądającym jakby miał bruzdy. Ja spotkałam go niedawno w starym, warszawskim lesie, pozostałości po Puszczy Mazowieckiej. 

Zobacz mój atlas grzybów

Jak wygląda boczniak rowkowanotrzonowy?

Kapelusz boczniaka rowkowanotrzonowego dorasta do 16 cm średnicy. Początkowo jest wypukły i ma podwinięte brzegi. Z wiekiem rozpościera się, rozpłaszcza i robi lejkowaty, przypominając nieco muszlę. Owocniki są koloru białawego, białobrązowego, płowoochrowego, brązowawego. Powierzchnia gładka i aksamitna. Po deszczu śliska, połyskliwa, kiedy sucha jakby nieco lepka.

Od spodu kapelusza hymenofor blaszkowaty. Blaszki szerokie do 1 cm, różnej długości, w dolnej części i delikatnymi, poprzecznymi połączeniami. Początkowo białe, białawe, z wiekiem kremowe, żółtokremowe. Mocno zbiegające na trzon, często prawie aż do podstawy co sprawia wrażenie, że trzon ma podłużne bruzdy.

Trzon boczniaka rowkowanotrzonowego często dość krótki, może dorastać do 10 cm. Czasami centralny, czasami ustawiony ekscentrycznie w stosunku do kapelusza. Koloru białego lub kremowego. Mocno osadzony w substracie czyli mocno zrośnięty z podłożem, na którym rośnie grzyb. Przez zbiegające na niego blaszki wygląda jakby miał podłużne rowki i nieco siatkowaty wzór.

Czy boczniak rowkowanotrzonowy jest jadalny? 

Tak, to grzyb jadalny. Miąższ boczniaka lejkowatego jest biały, elastyczny, dość mięsisty i nie zmienia koloru po uszkodzeniu. Zapach mączny, delikatny i przyjemny, smak też łagodny, ale ten grzyb jest zwykle bardziej łykowaty miąższ niż boczniak ostrygowaty.

Gdzie szukać  boczniaków rowkowanotrzonowych?

Boczniaki rowkowanotrzonowe rosną od kwietnia do listopada. Według jednych źródeł są grzybami rzadkimi, inni twierdzą, że można je spotkać często. Wyrastają w lasach liściastych i mieszanych. Przeważnie rosną w kępkach, tworząc gromady wielu owocników, na drewnie drzew liściastych, najczęściej dębów, wiązów i buków.

źródło:
E. Gerhardt „Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik” 2006 
P.Skoubla "Wielki atlas grzybów", Elipsa, Poznań 2007
B. Gumińska i W. Wojewoda "Grzyby i ich oznaczanie" 1983
W. Wojewoda „Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski” IB PAN, Kraków 2003