Nie lubię kotów!

Już samym tytułem tego wpisu narażę się pewnie wielu osobom. No bo jak można nie lubić kotów?! Ano można. Dla mnie koty to łażące swoimi drogami często dziwne i nieprzewidywalne indywidualności, które nie są tak bardzo przyjacielskie i oddane jak psy. 

Naszego Chrupka kocham mocno a idąc ulicą czy po parku przyglądam się psiakom z czułością. Jeśli mam okazję to chętnie się z nimi bawię czy chociaż głaszczę. Za to kotów unikam, nie ciągnie mnie do nich, bo według mnie są wredne i wcześniej czy później to z nich wyłazi. Być może są od tego wyjątki, może są gdzieś kociaki, które potrafią odwzajemnić i okazać bezgraniczne przywiązanie do opiekuna. Może. I pewnie takie znacie.

najedzona kicia przycupnęła na ławeczce

Tak się jakoś porobiło, że zawsze kotów unikałam a mimo to kilka razy, fakt że już dawno temu, dotkliwie mnie poraniły. Widocznie czuły, że nie przepadam za nimi i stąd agresja. Z psami takich przygód nie miałam, reagują na mnie dobrze. Coś jednak wraz z upływem lat zmienia się w każdym z nas i niedawno okazało się, że prawie przygarnęłam dwie kocie, zabiedzone istoty.

Będąc na wsi, na Podlasiu, widuję koty sąsiadów jak łażą po płocie albo szwendają się po okolicy a stary Maciek, już nieżyjący najbliżej mieszkający kocur, przychodził wieczorami na kolację. Był dość nieufny i mało przyjemny, ale jako staruszek nie miał już siły ganiać myszy i wszyscy się nad nim litowali. Jego następca, Filemon, jest bardzo łowny i bardzo dziki więc jedzenia się nie domaga,  czasami  nawet przed furtką dumnie prezentuje trzymaną w pysku zdobycz.

sami zobaczcie jak mizerota! toż to sama skóra i kości

trochę się kicia obawiała podejść bliżej, ale widząc moje zainteresowanie nieco się zbliżyła do obiektywu

ta kicia ma ciut więcej ciałka i była zdecydowanie przymilniejsza, nie bała się tak

W tym roku, już pierwszego dnia po przyjeździe, odwiedziły mnie dwie kocie chudziny. Sądząc bo tym jakie były zabiedzone są bezpańskie. Okoliczni ludzie mówią, że czasami, szczególnie latem, ktoś wyrzuca zwierzęta z samochodu w środku wsi, licząc pewnie że ktoś się nimi zaopiekuje. No bo jak przyjdzie takie chuchro pod drzwi i zacznie miauczeć to weź człowieku i nie daj mu nic do jedzenia! No przecież nawet moje anty sierściuchowe serce zmiękło jak masełko i przez dwa tygodnie odkarmiałam bidulki.

Przychodziły zwykle po południu i grzecznie czekały na werandzie aż włożę coś do miski. Miski po kocie Maciejuk, która przez rok stała bezużyteczna, ale nikt jej nie wyrzucił. Na szczęście teraz nawet z wiejskich, małych sklepikach można kupić gotową karmę. A i mleko na wsi się znajdzie jeśli trzeba. Jedna kicia nawet po jedzeniu zaczęła przesiadywać na ławeczce przy ganku.

Takie koty prawdopodobnie są zarobaczone, zapchlone, więc moje kontakty z nimi ograniczały się do nakładania jedzenia i obserwowania ich. Głaskanie nie wchodziło w grę, tak jak wpuszczanie do domu. Brzydzę się i już. Zastanawiałam się tylko czy to moje dokarmianie tych kotów przez kilkanaście dni nie robi więcej szkody niż pożytku. Ale trudno, stało się, karmiłam przez dwa tygodnie bo było mi ich zwyczajnie żal. Udało mi się jeszcze przed wyjazdem namówić ludzi z wioski żeby jakoś zaopiekowali się tymi sierotami bo noce już coraz zimniejsze i jeśli ktoś ich nie przechowa w gospodarstwie to zamarzną albo rozszarpią je dzikie zwierzęta. Jak potoczy się ich historia dowiem się dopiero może za jakiś czas.

Jak widzicie moja niechęć do kotów okazała się nie taka wielka kiedy patrzyłam w te wielkie oczyska i mogłam policzyć im żebra. Ale nawet imion, choćby tymczasowych, im nie nadawałam żeby się nie spoufalać, nie przyzwyczajać, i nadal utrzymuję, że najlepszy przyjaciel człowieka to pies a ja kota do domu nigdy nie wezmę.

Chyba, że mi się odwidzi i odmieni. Chyba, że jeszcze bardziej mi odbije na stare lata. 

kiedy stawała nad miską można było hałasować, wcale nie uciekała

ta to bardzo wylęknione stworzonko - reagowała niespokojnie na każde szurnięcie czy stukot a nawet kiedy się tylko poruszyłam

jedzenie jednak przyciągało ją jak magnes, przybiegała codziennie a nawet kilka razy dziennie, sprawdzić czy w misce coś nie czeka

a to stare zdjęcie nieżyjącego już kota sąsiadów, Macieja - staruszek był, po przejściach